Rallen

Tijdens de tellingen loop ik binnen anderhalf uur om beide polders heen en tel ik alles wat ik zie of hoor. Soms, zoals vandaag duurt het wat langer. Dat komt omdat er dan iets uit beeld verdwijnt dat ik niet direct op naam kan of durf te brengen. Vandaag was dat een kleine ral, die een meter of drie naast mij uit de oever opvloog, toen ik net een Watersnip aan het fotograferen was.

Watersnip in de Veerpolder.

Laag over het water vloog een kleine ral weg, ongeveer half zo groot als een Meerkoet. Het beestje had een korte nek, afgeronde vleugels en was heel erg donker van boven. In het beperkte ochtendlicht leek hij helemaal zwart, zonder opvallende tekening op de rug of de vleugels. Een paar meter verder verdween hij in een Pitrus-pol, om zich verder niet meer te laten zien.
Mijn eerste reactie, met name vanwege het formaat, was Kleinst Waterhoen, ook omdat deze soort in 2009 al een keer in de Hennepoelpolder heeft gezeten. Maar ja, als je hem niet meer terugvindt, dan is dat natuurlijk wel een boude uitspraak. Een medevogelaar wees mij op de mogelijkheid van een juveniele Waterral. Deze vogel zit redelijk veel in de polders, das dat is ook een optie en misschien wel een aannemelijkere dan het zeldzame Kleinst Waterhoen.
Als niemand hem terugvindt, zal ik het nooit weten. En zo gaat het wel vaker tijdens het vogelen. De polders zijn nog rijker dan uit de tellingen blijkt.

Dat er veel Waterrallen in de polders zitten bleek vandaag. Deze tijd van het jaar laten ze zich weer meer horen en vandaag ook in de ochtend. In de Veerpolder zat er minimaal 1, in de Hennepoelpolder kon ik er 5 vaststellen. Een daarvan liet zich mooi zien, iets dat niet zo vaak het geval is bij deze soort. Het was in de schaduw, mijn handen waren niet zo stabiel en ik had geen statief, dus de foto's waren grotendeels bewogen. Gelukkig bleef hij zo lang zitten, dat er toch nog iets bruikbaars tussen zat. Heel rustig draaide hij zich om, strekte zich eens lekker uit al balancerend op 1 poot en wandelde vervolgens de achterliggende begroeiing.

Een niet verborgen Waterral in de Hennepoelpolder.

Bij aankomst zaten er overigens 128 Brandganzen in de Veerpolder, een recordtelling. Helaas vlogen ze massaal op toen ik over het pad langs liep. Ze waren een stuk schuwer dan de 141 Grote Canadese Ganzen die er ook zaten. Die zwommen rustig weg naar een ander deel van de plas.
Aan de noordkant vloog de IJsvogel rond. Hij lijkt hier voorlopig kamp te hebben opgeslagen, pendelen tussen de dode bomen in de polder en de overkant van de Warmonder Leede. Van mij mag hij blijven.